W praktyce osteopatii wykorzystuje się wiedzę medyczną, osteopatyczną i naukową w celu zastosowania zasad osteopatii do diagnostyki i leczenia pacjentów.

Celem osteopatii jest poprawa i wspieranie wszystkich aspektów zdrowia i zdrowego rozwoju. Leczenie osteopatyczne może być profilaktyczne, lecznicze lub wspomagające.

Osteopaci analizują i oceniają procesy funkcjonalne pacjenta oraz wykorzystują ogólnie przyjęte zasady w indywidualnej diagnostyce i leczeniu pacjenta.

Do ogólnie przyjętych zasad zalicza się:

– istota ludzka jest dynamiczną jednostką funkcjonalną, na której stan zdrowia wpływają ciało i umysł; jeśli jedna część zostanie zmieniona w systemie, wpłynie to na równowagę całego wzorca;

– ciało posiada mechanizmy samoregulacji i w naturalny sposób samouzdrawia się; istota ludzka zawsze stara się odzyskać własną dynamiczną równowagę i ustanowić homeostazę;

– struktura i funkcja są wzajemnie powiązane na wszystkich poziomach istoty ludzkiej.

Osteopatyczne podejście do opieki zdrowotnej jest zorientowane na pacjenta i skupia się na jego zdrowiu, a nie na chorobie.

Rygorystyczność naukowa i praktyka oparta na dowodach są ważną częścią leczenia pacjentów i zarządzania przypadkami.

Osteopaci wykorzystują kontakt ręczny do identyfikacji i oceny ruchu we wszystkich strukturalnych i funkcjonalnych aspektach pacjenta, identyfikując zmiany funkcji i ruchu, które utrudniają zdrowie i zajmując się nimi.

Osteopatia ma na celu indukowanie i promowanie wewnętrznych mechanizmów samouzdrawiania i samoregulacji organizmu; szanuje związek ciała, umysłu i ducha w zdrowiu i chorobie.

Terminy osteopatia i medycyna osteopatyczna są czasami używane zamiennie. Osteopatia jest niezależną dziedziną opieki zdrowotnej. Osteopaci mogą współpracować również z osobami uprawiającymi inne dyscypliny.

Osteopatia opiera się na zasadach zaczerpniętych z fizjologii człowieka, anatomii, embriologii i innych nauk medycznych. Ze względu na złożoność organizmu ludzkiego istnieje wiele różnych modeli, które są stosowane w osteopatii.

Modele przedstawiają sposób, w jaki osteopata stara się wpływać na reakcje fizjologiczne pacjenta. Wśród modeli stosowanych w osteopatii wyróżniamy: model biomechaniczny, model krążeniowo-oddechowy, model neurologiczny, model biopsychospołeczny, model bioenergetyczny. Modele te wpływają na gromadzenie informacji diagnostycznych i interpretację znaczenia wyników badań strukturalnych w ogólnym stanie zdrowia pacjenta. Zazwyczaj kombinacja modeli jest odpowiednia dla danego pacjenta i dostosowana do jego diagnostyki różnicowej, chorób współistniejących, innych schematów terapeutycznych i reakcji na leczenie.

Osteopaci są przeszkoleni w zakresie rozważania pacjenta jako całości, a na sposób przedstawienia się pacjenta do leczenia będzie miał wpływ jego indywidualny stan zdrowia fizycznego, psychicznego i emocjonalnego. Wysoko rozwinięty zmysł dotyku i uwagi do złożonych systemów jako jednostki jest typowy dla podejścia osteopatycznego.

Modele osteopatii

Biomechaniczny

Model biomechaniczny postrzega ciało jako integrację składników somatycznych, które odnoszą się do siebie jako mechanizm postawy i równowagi. Podkreślenia lub zaburzenia równowagi w ramach tego mechanizmu mogą wpływać na funkcje dynamiczne, zwiększać wydatki energetyczne, zmieniać propriocepcję (poczucie względnej pozycji i ruchu sąsiednich części ciała), zmieniać strukturę stawów, utrudniać funkcje neuronaczyniowe i zmieniać metabolizm. W modelu tym stosowane są podejścia terapeutyczne, w tym osteopatyczne techniki manipulacyjne, które pozwalają na przywrócenie prawidłowej postawy i równowagi oraz efektywne wykorzystanie składników mięśniowo-szkieletowych.

Oddechowo-krążeniowy

Model oddechowy/krążeniowy zajmuje się utrzymaniem środowiska pozakomórkowego i wewnątrzkomórkowego poprzez swobodne dostarczanie tlenu i składników odżywczych oraz usuwanie odpadów komórkowych. Stres tkankowy lub inne czynniki zakłócające przepływ lub krążenie dowolnego płynu ustrojowego mogą wpływać na zdrowie tkanek. W tym modelu stosuje się podejścia terapeutyczne, w tym osteopatyczne techniki manipulacyjne, w celu zajęcia się dysfunkcją mechaniki oddechowej, krążenia i przepływu płynów ustrojowych.

Neurologiczny

Model neurologiczny uwzględnia wpływ facylitacji kręgosłupa, funkcji proprioceptywnej, autonomicznego układu nerwowego i aktywności nociceptorów (włókien przeciwbólowych) na funkcjonowanie sieci immunologicznej neuroendokrynnej. Szczególne znaczenie ma związek pomiędzy układem somatycznym i trzewnym (autonomicznym). Model ten stosuje podejścia terapeutyczne, w tym osteopatyczne techniki manipulacyjne, w celu zmniejszenia obciążeń mechanicznych, zrównoważenia wejść nerwowych i zmniejszenia lub wyeliminowania popędu nocyceptywnego. Czasami określa się to mianem modelu czaszkowo-krzyżowego.

Biopsychospołeczny

Model biopsychospołeczny rozpoznaje różne reakcje i stresy psychologiczne, które mogą wpływać na zdrowie i samopoczucie pacjentów. Obejmują one czynniki środowiskowe, społeczno-ekonomiczne, kulturowe, fizjologiczne i psychologiczne, które mają wpływ na chorobę. Model ten stosuje podejścia terapeutyczne, w tym osteopatyczne techniki manipulacyjne, w celu zajęcia się skutkami i reakcjami na różne stresy biopsychospołeczne.

Bioenergetyczny

Model bioenergetyczny uznaje, że organizm dąży do utrzymania równowagi pomiędzy produkcją, dystrybucją i wydatkami energii. Utrzymanie tej równowagi wspomaga organizm w jego zdolności adaptacji do różnych czynników stresogennych (immunologicznych, odżywczych, psychologicznych, itp.). Model ten stosuje podejścia terapeutyczne, w tym osteopatyczne techniki manipulacyjne, w celu zajęcia się czynnikami, które mają potencjał do deregulacji produkcji, dystrybucji lub wydatkowania energii.

Dołącz do grona naszych studentów

Czekamy na ambitnych studentów fizjoterapii (po ukończonym 3 roku studiów), absolwentów fizjoterapii oraz kierunku lekarskiego.
Jesteś jednym z nich?

Skip to content